Zee, strand en duinen. Een strook van ongeveer 2.000 meter breed. Gerekend vanaf 1.000 meter in zee, over het strand en het duin, naar de binnenduinrand. Dat is de kuststrook. De kuststrook van de gemeente Westland bestaat voornamelijk uit cultuurgrond. Ook in het meest ongerepte stuk van Westlands duinen, Solleveld, werd vroeger aan akkerbouw gedaan.
In de Westlandse duinen komen zeldzame soorten planten en dieren voor. Planten en dieren die door wet- en regelgeving beschermd worden. Onderdeel van die bescherming is de instandhouding van de leefgebieden van die zeldzame soorten. De Westlandse kuststrook is zo groot als een klein dorp. Toch zijn er zeven overheden en een rijtje natuurbeschermingsorganisaties die zich daarmee bezig moeten houden. Een schoolvoorbeeld van bestuurlijke drukte. Veel inspanning en beperkt resultaat.
Dat kan anders. In andere landen zien we nationale parken. Aansprekende en herkenbare gebieden waar je trots op kunt zijn. Grote beschermde gebieden waar instandhouding van soorten en het maatschappelijk draagvlak daarvoor hand in hand gaan. Die zien we in Nederland eigenlijk niet. Ja, we hebben De Hoge Veluwe en ook het Kennemerduin is een nationaal park. Maar parken van die omvang zijn te klein om internationaal herkend te worden en nationaal trots op te zijn.
De baas van het Wereld Natuur Fonds liet het ter gelegenheid van zijn vertrek vorige week nog eens optekenen in Trouw. Grootschaligheid in plaats van versnipperde postzegels. Drie grote nationale parken in Nederland: Duin, Delta, en Bos. Ik zou dat willen combineren met één natuurbeschermingsorganisatie, één verantwoordelijke overheidsdienst, één verantwoordelijke minister en directe aansluiting bij het kabinet. In het Nationaal Park Duin kan Westlands gouden rand blijven glanzen.
In mijn volgende column ga ik in op het Kustpact (waarin landelijk wordt afgesproken wat wel en niet mag in het kustgebied) en bebouwing langs de kust.
Peter Ouwendijk
Wethouder gemeente Westland